Dag 13, Radicofani naar Acquapendente
25 april 2022
Vandaag wordt bevrijdingsdag gevierd in Italië, een vrije dag voor de Italianen. Ik was er niet echt van op de hoogte maar heb er ook geen last van. Bij het naar buiten kijken vanmorgen, vanuit mijn slaapplek, kon het niet heel ver kijken maar ik zag wel blauwe lucht, wolken en mist. Het is vandaag dauwtrappen, even later wordt het ineens helemaal mistig. De mist blijf tot ongeveer half tien hangen tot de zon er goed door kwam. Vanmorgen al om half acht uur aan het ontbijt waar even later Petra aanschoof. Zij gaat vandaag maar 13 km lopen. Ze gaat vandaag slapen in een kerk daar later meer over. Hieronder zeven uur vanmorgen.
De eerste 13 km is voornamelijk naar beneden lopen, ik zat uiteindelijk op 800 m hoogte. Als ik over dit soort wegen loop dan heb ik echt het gevoel dat ik loop over een oude Romeinse weg. Je ziet de contouren van de weg met de stenen, alleen is er wat grind en zand over gegooid want dat rijdt veel comfortabeler. Ik kon vanmorgen ook niet zien door de mist wie er voor mij loopt of achter mij loopt, ik hoor alleen af toe wat geluiden. Ik werd wel begroet door alle vogels met een geweldig gefluit, je loopt niet alleen.
Onderweg nog een mooie stopplaats met een een kistje met een stempelkussen en een stempel voor in je pelgrims paspoort. Net toen ik daar kwam aanlopen kwamen er vijf Italiaanse wandelaars achter mij aan. Rome is nog maar 184 km.
Het werd steeds drukker op de route, op een bepaald moment liep ik met acht Italianen samen. Gelukkig spreken een aantal van hen goed Engels en kan je met elkaar communiceren. Dan passeerde ik hen weer, dan zijn mij weer, en zo ging het om en om, maar uiteindelijk kwam ik het eerste bij de kerk aan.
De kerk waar ik het net over had is de plek waar Petra vannacht gaat overnachten. De Italianen en ik zijn allemaal door gelopen. Net na de kerk een mooie rustpuntje en een keuzemoment.
En dan het keuzemoment. De naam Sonja heb ik nog niet eerder in mijn blog genoemd, maar zij heeft een maand hiervoor dezelfde route gelopen, we hebben voordat zij gelopen heeft, nadat zijn gelopen heeft en nu weer, wat mailcontact over onze ervaringen of/en belevingen. Bij het keuzemoment kun je een keuze maken uit twee verschillende routes een kortere en langere route naar Acquapendante. Sonja waarschuwde mij vorige week dat de korte route volledig langs een weg loopt met langs razende auto's en vrachtwagens. Zij adviseerde mij dan ook om de lange route te nemen, en dat had ik ook voor vandaag ingepland. Een goed advies moet je ook niet afslaan. De route langs de weg is 8 km korter. Ik stond samen met alle Italianen voor het bord, wat gaan we doen? Ik ben de enige die voor de lange route gekozen heeft, die Italianen wilde allemaal snel thuis zijn. En wordt ook aangegeven dat de lange route naar rechts twee uur langer duurt.
En inderdaad de lange route gaat niet langs drukke wegen desondanks loop je wel de eerste 3 km over een asfaltweg heen waar af en toe een auto langs komt. Op die weg heb ik mijn eerste koffie kunnen scoren. Langs de weg was een restaurantje met allemaal aanwijzingen dat ik daar koffie kon drinken, maar uiteindelijk waren ze gesloten. Maar na even aankloppen werd de deur opengedaan, en zo'n vermoeide pelgrim met een rugzak achterop krijgt het altijd voor mekaar om toch koffie, lekkere appeltaart en water te krijgen. Net toen ik aan de koffie begon belde Adie en was dat een mooi moment daarvoor. Na die 3 km gaat de route over en weer over grindwegen en smalle boerenweggetjes. Ik heb een foto gemaakt waarin je eigenlijk van alles ziet, blauwe lucht, donkere wolk, bergen en koolzaad. Ik vond het wel een mooi plaatje. Ik heb trouwens geen drup regen gehad en het was lekker warm, nagenoeg geen wind.
Het nadeel van deze lange route is wel dat je geen pelgrims meer tegen komt. Maar de poezen maken het goed ik weet niet waarom maar elke keer achtervolgen mij poezen. Die bruine is een tijd met me mee gelopen.
Dan kom je op het punt dat je de provincie Toscane gaat verlaten en aankomt in de provincie Del Lazio. Toen ik Toscane ben ingelopen liep ik onder zo'n zelfde poort door, dat was vorig najaar op 2 oktober, met een welkom in Toscane. Dat was bij de Passo del la Cisa.
Al bij het verlaten van de asfaltweg staat er een bord met de aankondiging van een restaurant in Proceno, met een afstand van 10 km. Dat bord kom ik regelmatig tegen en dan is de afstand aangepast. Uiteindelijk kom ik in Proceno aan en word begroet als pelgrim. Ik loop het dorpje helemaal omhoog, op het centrale plein bij het gemeentehuis zie ik dat restaurant, eigenlijk meer een bar. Ook daar werd ik echt als pelgrim begroet en kwam de dame mij gelijk vertellen dat ze een timbro voor mijn paspoort had, timbro is het Italiaanse woord voor stempel. De bar is het witte huis in het midden en rechts met de vlag het gemeentehuis. Aan de kop van de gemeentehuis een herdenking's monument aan de oorlog met bloemen die vandaag gelegd zijn op bevrijdingsdag.
Mijn pelgrimspaspoort raakt aardig vol, één kant is helemaal vol gestempeld, ik krijg de complete kaart ook niet in één foto, de stempel rechts onderin is van de dame van de bar in Proceno. Ik kan straks de paus laten zien dat ik echt overal bent geweest zodat ik mij aflaat kan krijgen en weer vrij van zonden ben. !!!!!
Na Proceno gaat de route een hele tijd stijl naar beneden, in het begin loop ik langs planten die ik nog nooit gezien heb misschien weet een van de lezers wat het is, ik weet het niet. Ze bloeien nog net niet.
Het dorpje begint volgens mij behoorlijk verlaten te worden, veel huizen te koop, er is een zwembad wat er niet meer uit ziet en niet meer gebruikt wordt, een tennisbaan totaal overwoekerd door onkruid, een beetje vergane glorie. Jammer want het is een mooi dorpje met zelfs een kasteel. De route loopt daarna een heel stuk over een mooi smal pad langs een water, en komt uiteindelijk op een asfaltweg uit.
Tegen half vier heb ik mijn 32 km erop zitten en kom ik aan in Acquapendente. De stad doet wat rommelig aan ondanks de lange geschiedenis die de stad heeft. Het oorspronkelijke dorp stond er al in het jaar 1000. Het enige mooie gebouw wat ik tot nu toe heb gezien is het gemeentehuis ook wel het Palazzo Comunale. Maar ik was best wel een beetje moe en heb eerst geprobeerd mijn slaapplek op te zoeken om even op te frissen, door smalle straatjes heen. Hieronder de foto van het gemeentehuis. Jammer van altijd al die auto's.
Morgen gaat de tocht naar Bolsena. Het weer wordt alleen maar beter de komende dagen zoals het er nu naar uitziet alleen maar zon met temperaturen boven de 20 graden.