Dag 15, van São João da Madeira naar Grijó
1 april 2023
Natuurlijk rond de klok van zeven gisteravond nog even op zoek gegaan voor een hapje eten. Gisteren heb ik een foto gedeeld van dat grote plein vlakbij mijn overnachtingplek. Ik had even toen het hoekje om moeten gaan want dan kom je op een prachtig plekje met op de berg een prachtig kerkje. Ik heb de kerk voor en na het eten vastgelegd.
Op die plek zit een restaurant, als ik voor 21 uur klaar ben met eten kon ik daar terecht, bijna twee uur leek mij ruimschoots. De eigenaar stelde zich voor, hij heet George. George kwam bij mij aan tafel zitten, hij wilde wel even laten weten dat ik nu pas in het echte Portugal ben, hier is het eten goed. Ik kreeg een hele uitleg over het verschil, vroeg mijn telefoonnummer zodat hij de menukaart via whats app kan toesturen. Hij noemde mij telkens bij mijn naam.
ik wilde wel de beef, dat was de beste keus volgens hem, en daar horen speciale noord Portugese sauzen bij. Vooraf kreeg ik eerst van het huis een witte Port.
Ik moet zeggen het was het beste wat ik tot nu toe had gegeten, ben benieuwd wat er nog verder gaat komen.
Hij wenste me bij het verlaten veel succes met het vervolg naar Santiago.
De saus daar gaat het om hij heeft mij het uitgelegd maar ook geappt, een heel verhaal.
Voor het eerst in de geschiedenis van Francesinhas werd in 2014 in S. João da Madeira het concept "Tudo aos Molhos..." geboren om de wereld alle mogelijkheden en diversiteit van de francesinha-saus te laten zien.
Met onze drie verschillende sauzen stellen we 40 bijzondere combinaties samen, met of zonder brood.
Vleessaus, Vegetarische saus en een verrassende Fish & Seafood saus,
voor 3 verschillende benaderingen.
Enkele voorbeelden zijn de “Francesinha à Portuguesa” met geroosterd varkensvlees of biologisch en lokaal kalfsvlees, “Maresinha” (francesinha met verse tonijnsteak),
en de vegetarische versie, “Vouguinha”, 100% lokaal, met champignons.
Huisgemaakte sauzen, op tafel geserveerd, naar ieders smaak, met een vurig hete saus erbij.
Bijzondere nadruk wordt gelegd op het beroemde en seculiere brood van UL
(een klein lokaal dorp), speciaal voor ons geproduceerd in verschillende formaten en texturen, zoals het inktvisinktbrood dat wordt gebruikt in vis- en zeevruchtengerechten.
We serveren het Arouquesa-kalfsvlees (van de berg), het Marinhoa-kalfsvlees (van het vlakke land, vlakbij de kust), de koeienkaas van Selores, ambachtelijke bieren en vele andere hoogwaardige en lokaal geproduceerde gerechten die in verschillende fasen van de maaltijd.
Drie gerechten domineren de voorkeuren van onze klanten.
De onbetwiste leiders zijn de "Francesinha à Portuguesa" (we raden u aan om de ingrediënten te controleren, aangezien het heel anders is dan de traditionele), de verbazingwekkende "Malandrinho" Saucy Rice van stukjes varkensvlees en zwarte chorizo met francesinha-saus (groenten zijn optioneel) en de “Maresinha”, waarbij vis & zeevruchten de hoofdingrediënten zijn van de saus, het brood en de toast zelf.
We zijn gepassioneerd en trots om te zeggen dat we lokale en regionale producten ondersteunen die we zorgvuldig selecteren, omdat we altijd geïnspireerd zijn door de smaken en kennis van onze voorouders en tradities.
Vandaag kreeg ik nog een app van hem dat hij het leuk vond dat ik er was en een luisterend oor voor hem had.
Maar het is tijd om op pad te gaan naar Grijó, een 20 km verder. Zowaar weer bewolking maar nu valt er ook steeds motregen uit waar je gewoon nat van wordt. De foto van de eerste kerk ziet er dan ook nat uit.
Vandaag kwam ik opeens weer Wilma tegen die ik drie dagen niet had gezien. Ze moppert altijd wel over alles wat niet goed gaat maar het is een stevige loper en gaat behoorlijk door. Ze is eerder onderweg naar Santiago geweest en heeft het toen niet gered, ze is ook erg onzeker of ze het nu wel gaat redden, waarom??? Ik weet het niet. Morgen loopt zij ook naar Porto en wil daar misschien wel 3 nachten blijven.
Een aantal kilometers van de route liep langs een drukke verkeersweg, nu wel met een redelijk voetpad ernaast. Gewoon even doorstappen en daardoor de pijlen van de route gemist. Ineens stond Wilma weer achter mij die ook verkeerd was. Maar vanaf dat punt konden we met een simpele doorsteek weer op de route komen en waren we verlost van de verkeers drukte.
Eerder nog een juiste aanwijzing gespot op de muur van een school.
Na die drukke weg nu weer op een rustige route die zelfs overgaat in een oude Romeinse weg, in de verte loopt Wilma. Wel een mooie weg om te zien maar niet om op te lopen.
Na deze Romeinse weg dook Wilma een afdak van een grote schuur onder, daar had ik niet zo zin in en ben verder gelopen. Ik heb haar vandaag verder ook niet meer gezien.
Gisteren schreef ik over een rijkere streek, vandaag valt dat weer wat tegen omdat ik echt langs een sloppenwijk straatje liep waar de mensen echt wonen, dit ken ik van de Filipijnen en niet van hier.
Dit was in het dorp Lourosa, maar als je weer even in de buurt van de drukke weg komt, staat er een beeld van Sint Jacobus, kijkend richting Santiago, op een rotonde. Een schril contrast met wat ik net eerder heb gezien.
De route gaat telkens over kleinere wegen naar Grijó, je steekt wel regelmatig de doorgaande wegen over.
In Grijó aangekomen maak ik eerst een foto van een mooi gebouw voor een grote muur.
Die muur die je links op de foto ziet blijf ik kilometers lang volgen, wat zit daar achter?
Het is het klooster van São Salvador de Grijó, in de volksmond het klooster van Grijó genoemd, bevindt zich in Grijó, in de huidige parochie Grijó en Sermonde, gemeente Vila Nova de Gaia, district Porto, in Portugal.
Het is sinds 1938 geclassificeerd als eigendom van algemeen belang.
Volgens de overlevering werd het primitieve klooster gesticht in 922, door twee geestelijken, Guterre en Ausindo Soares, die in 938 de heerschappij en gewoonte van de Orde van Sint-Augustinus overnamen.
Aan het begin van de 16e eeuw lag het klooster in puin. Met de latere terugkeer van de monniken naar Grijó, geconfronteerd met de noodzaak van renovaties aan de gebouwen, huurde de gemeenschap in 1572 de architect Francisco Velasquez, toen bouwmeester van de Sé de Miranda do Douro, in om het nieuwe project te ontwerpen. Twee jaar later, op 28 juni 1574, werd de eerste steen van de slaapzaal gelegd. Tegen 1600 waren twee vleugels van het klooster, de cafetaria en de kapittelzaal, voltooid. De bouw van de kerk sleepte zich echter nog dertig jaar voort, aangezien het koor pas in 1629 werd gesloten.
Wat er binnen die muren is kan ik nergens zien of lezen, de monniken zijn er niet meer, de kerk wordt nu als parochiekerk gebruikt. Nu versierd met palmtakken om de weg van de Kruisweg te effenen. Er zal volgende week hier wel het een en ander gebeuren.
Een stukje verder zit vandaag mijn overnachtingsplek. Ontvangst met koffie met koekjes erbij. Dit soort plekken noemt men altijd een rural lugar , een landelijke plek. Dat is het ook zeker als je ziet wat ervan gemaakt is. Landelijke huisjes met alles erop en eraan. Zelfs morgen ontbijt met roerei erbij.
Ik heb foto’s gemaakt van de beide zijden van mijn huisje.
Ja en dan morgen een korte tocht naar Porto waar ik twee nachten zal blijven. En morgen gaat ook de zon weer schijnen. Ik heb er zin in, Porto is ook meer dan 30 jaar geleden dat ik daar ben geweest.