Dag 21, Olgiata/La Storta naar Rome
3 mei 2022
Goed geslapen vannacht, daar zal het vandaag niet aan liggen. De lucht is blauw, gisteravond een fikse onweersbui waarbij een stof gelijk weg is.
Vandaag dan de tocht naar het einddoel Rome. Wat ik van de tocht vandaag verwachten mag dat wist ik niet echt, drukte, wel of niet omhoog en natuurlijk omlaag want Rome ligt op 150 m. Op de Via Cassia was het een top drukte vanmorgen, de eerste 5 km gaat langs deze weg. Op sommige plekken ging ik sneller dan de auto's want die stonden lekker in de file. De kinderen moeten naar school en ook file op het voetpad.
En zo gaat het 5 km door, soms wat rustiger en dan weer door een stadsdeel met veel drukte. Winkeltjes in overvloed en ook af en toe met mooie uitstallingen, bijvoorbeeld deze groentewinkel.
Na een tijdje verlaat ik de drukke Via Cassia om verder te gaan naar de Via Trionfale. De weg heet niet zo maar het klinkt wel mooi de triomftocht naar Rome. Een stuk verder kom ik namelijk in het plaatsje Via Trionvale. De route gaat fiks naar beneden en komt uit in een prachtig natuurgebied, zo dichtbij woningen. Ik loop over een smalle weg naar een bospad. Op dit bospad ontmoet ik zowaar een Nederlands echtpaar dat een week aan het lopen is. Ik had ze nog niet eerder gezien, dat kan volgens hen wel kloppen omdat zij kortere afstanden hebben gelopen. Je begint allebei zo'n ontmoeting altijd in het Engels, tot dat de vraag komt waar kom je vandaan? En dan blijkt dat je beide uit Nederland komt. Dan gelijk overschakelen op Nederlands, grappig altijd. Ik ben hen verschillende keren onderweg nog tegen gekomen maar in Vaticaanstad heb ik ze gemist.
De route ging kilometers lang door het natuurgebied, uiteindelijk kom je uit op een wat bredere vlakte en kom je bij het plaatsje Trionfale. Nou dan mag je even de lucht in, een fiks klimmetje. Maar eerlijk is eerlijk ik was even helemaal weg van de drukte en liep heerlijk door de natuur.
Toch weer even puffend kwam ik boven in Trionfale. Ik kom weer in een drukke stad, maar even proberen een terrasje te pakken voor koffie en water. Dat ging wat ingewikkeld want erg toeschietelijk was de bediening niet. Uiteindelijk ben ik een stukje doorgelopen en bij een bakker heb ik een heerlijke bak koffie gehaald, water en wat lekkers erbij. Was zo geregeld en buiten stond en heerlijk tafeltje. Net toen ik daar zat kwamen de Nederlanders weer langslopen.
Van deze hectische plaats heb ik ook helemaal geen foto's gemaakt. Ik wist dat er nog een mooie gedeelte moest komen de Monte Mario. De entree van deze berg is een beetje vreemd je ziet ineens een hek voor je dat een klein beetje openstaat en daar moet je door. En natuurlijk weer naar boven lopen.
Ook dit is een mooi gebied dat boven Rome ligt. Al redelijk in het begin heb je een prachtig uitzicht over Rome. Zoekend naar de Sint Pieter, maar helaas die zie ik nog niet. Ik zie wel het stadion van AS Roma.
Doorlopend nog steeds geen Sint Pieter in het zicht. De route gaat verder omhoog komt uiteindelijk bij een school uit, die boven op de berg ligt, verderop wat huizen en het lijkt alsof ik de berg afgaat omdat ik op een asfaltweg uitkom. Dan maar geen Sint-Pieter denk ik, zal wel komen door de vele bladeren aan de bomen. Maar of die asfaltweg 50 m verder moet je linksaf door een poort weer het bos in.
Hier loop ik dan weer op een ander gedeelte de berg op de Monte Mario. En niet veel verder, jazeker daar is die dan de Sint Pieter in het vizier. De koepel van de Sint Pieter is echt hoog alleen die torend overal boven uit, terwijl de hoge kerk daar nog onder staat. Maar dat ga ik morgen wat beter bekijken.
En dan op naar Vaticaanstad. Even een Oud-Romeins weggetje naar beneden, en dat even was niet even wat het was een behoorlijke afdaling om beneden bij die woningen te komen. Veel haarspeld bochten in het pad en lopen over de keien en af en toe proberen in de goot naast de keienweg zit te lopen.
En dan ben je echt in Rome. Hartstikke druk verkeer, heel veel mensen, heel veel eetgelegenheden gewoon veel drukte. Wel even de juiste weg zoeken, wat me overigens niet tegenviel want de Via Francigena stickers waren waarschijnlijk opnieuw aangebracht en in overvloed aanwezig. Sonja, die de tocht een maand eerder gelopen heeft gaf aan dat veel van de stickers verkleurd waren en slecht zichtbaar maar dat is nu dus opgelost. De weg naar Vaticaanstad is vanaf hier één lange rechte weg, ik loop vanzelf tegen de muur van het Vaticaan. Een drukte van belang.
Grappig net voordat ik hier wilde oversteken ontmoette ik de Engelse vrouw die ik al dagenlang ontmoet had. Ze blijkt achteraf Amerikaans te zijn. Zij had de Italiaanse dames wel ontmoet en ze was ook blij mij te ontmoeten want dat was haar top zes. Ze vliegt morgen al naar Amerika en was op zoek naar een plek voor een COVID test want die heeft zij nodig om Amerika weer binnen te komen.
Ja en dan heb je je doel bereikt, Vaticaanstad het plein voor de Sint Pieter. Zoals ik gister al aangaf je valt hier weg in de massa. Het gaf mij desondanks toch een bijzonder gevoel om hier nu te zijn na 1600 km lopen.
Pelgrimmeren is echt iets bijzonders, de ontmoetingen, de plekken waar je langs komt, de vele aardige mensen die je tegenkomt, het land leren kennen, de gebruiken leren kennen, je staat er echt middenin dat is echt top. De komende twee dagen ga ik me verder verdiepen in Rome, morgen een rondleiding en de audiëntie, donderdag in de sacristie van de Sint Pieter het Testimonium of aflaat ophalen. En dan waar ik nog meer puf voor heb. Vrijdag vlieg ik weer naar huis, mits de KLM mij naar Schiphol mag brengen. De komende dagen zet ik mijn belevingen nog in het blog, het is nog niet voorbij, Brigitte je hoeft nog niet af te kicken.