Dag 31; Bourg Saint Pierre - Grand Col de San Bernardo, 17 juni 2019.
Het was afzien, zoals ik gisteren al aangaf, mijn benen worden moe van het klimmen. Maar om 13 uur was ik op de top.
Vanmorgen ben ik niet om zes uur weg gegaan zoals Christiana van plan was (en achteraf ook gedaan heeft) maar pas om half acht. En zowaar bij vertrek trof ik in Bourg Saint Pierre twee pelgrims uit Engeland. Ik had ze nog niet eerder gezien, een man en een vrouw maar ze lopen nu van Besancon naar Aosta. Het was een beetje fris al zag het weer er goed uit, maar op het hoger gelegen deel waar ik zit is het wat frisser. Was zonder jas vertrokken maar heb die toch maar een uurtje aangehad. Hieronder het begin van de route vanaf Bourg Saint Pierre.
Even een stukje naar beneden (waar het zo koud was) maar daarna de eerste klim omhoog. Aan alle kanten blijft water uit de bergen stromen, dat gaat maar door. Het pad was dan ook vaak erg nat van allerlei stroompjes water die daar overheen liepen.
De Engelsen was ik al redelijk snel kwijt, in geen velden of wegen meer te bekennen. Halverwege de tocht kom je bij een stuwmeer, het Lac de Toules. Ondanks het vele smeltwater stond het water laag wegens werkzaamheden. Bijzonder hoe aan de overkant het water uit een gat in de rotswand komt.
Op Facebook heb ik vandaag een meeloop filmpje gezet, dat is nog bij het stuwmeer. Hier was het water weer donderend van de berg af aan het komen, het spatte over het bruggetje. Ik ben gestopt met filmen toen ik weer moest klauteren dat gaat niet samen met filmen. Ik heb deze foto gemaakt na een stukje klauteren.
De route werd steeds spannender over smalle paadjes en maar klimmen. Mijn benen zijn moe maar doorgaan is een must. Het is dan ook af en toe wat teleurstellend dat je ook weer soms naar beneden loopt. Het is wel zo dat de via Francigena de weg mijdt. Maar dan is de route als hieronder.
Op een 2000 meter hoogte kom je in de sneeuw terecht, de weg naar de col is pas weer sind een twee weken begaanbaar na het vrijmaken van de sneeuw. De Via Francigena gaat niet over de weg maar heeft weer een eigen route, nu door de sneeuw.
Dan loop je vlak langs een waterpartij, je ziet het water onder de sneeuw uitkomen en kiest je route wat hoger want vlak langs dat water leek me niet. Ik heb besloten na een half uur niet verder te gaan, ik vond het doodeng met kans op ongelukken. De weg was een bepppald moment geen 10 meter van me af, maar dan moest ik over sneeuw waar ik verderop links en rechts water in en uit zag stromen. Ik had het gevoel, ik zak door de sneeuw en kom in het water. Ben dezelfde weg in een kwartietijd terug gelopen naar waar ik begonnen was. De route was goed zichtbaar aan mijn voetstappen van de heenweg. Hieronder die waterpartij die ik bedoel waar ik iets verder naar links langs gelopen ben. Je ziet de sneeuw hangen.
Dan helaas maar over de weg verder met alle haarspeldbochten erbij. In de routebeschrijving staat dat de route 1 km langer is, dat zij dan zo. Even verder op de weg kom ik langs dat punt waar ik overwoog om over te steken maar dat niet gedaan heb. Ik was rechts van de sneeuw maar wist dat et water onder stroomde.
Langs de weg loop je langs metershoge sneeuwanden die ontstaan zijn na het schoonmaken van de weg 2 weken geleden, een apart gezicht.
Maar gelukkig zag ik uiteindelijk de bouwwerken op de col voor me verschijnen en veilig en wel zo boven gekomen.
Op de col de Grand Saint Bernardo staat een klooster met een auberge die van het klooster is, een restaurant en verderop nog twee hotels. Dat is alles. Tussen de twee hotels en het klooster ligt een groot meer dat nog volledig dichtgevroren is. In de verte zie je de twee hotels liggen.
Ik ben op mijn plek, ik moet in de hospice van het klooster zijn. Alle verkeer gaat dwars door de twee gebouwen van het klooster heen die door een loopbrug met elkaar verbonden zijn.
Bij binnenkomst een en al hartelijkheid. Er zijn vrijwilligers die je welkom heten en de weg wijzen. Ten eerste moest ik mijn schoenen uitdoen in in een verwarmde kelder zetten, op sluipers kan je dan verder. Als je ze niet hebt kun je die lenen, maar ik heb ze zelf bij me. Dan laat je rugzak maar even staan eerst tijd voor thee. Je krijgt dan een soepkip met een grote kan thee erbij, best lekker. Terwijl ik de thee zat te drinken kwam Christiana binnenlopen. Zij was er al even had het vanmorgen erg koud gehad en heeft ook niet de sneeuwroute gepakt om dezelfde reden die ik had. Hieronder de schoenenruimte en het heerlijk bakje thee.
Even later komt er iemand met een briefje met mijn kamernummer, hoe laat het avondeten is, hoe laat het ontbijt en hoe laat de pelgrimsmis. De mis is om kwart over zes en het avondeten een uur later. Ontbijt oas om 8 uur, uitstekend. Met dat briefje naar mijn rugzak, en de vrijwilliger wijst mij de weg naar mijn kamer, uitstekende bedden, 4 op een kamet. Het kan best zijn dat ik alleen blijf want het is niet erg druk. Wel direct het beste bed gekozen met een nachtlampje en stroomvoorziening. Handig voor het dagelijks opladen van alle apparaten. De douche ruimte is apart op de gang maar heel netjes en modern. Ontspannen doe je in de salon, waar ik nu het blog zit te maken. Af en toe komt er iemand binnen maar is ook weer direct weg. Lekkere stoelen en wat voor Adie er liggen op twee tafels puzzels waar aan gewerkt wordt. Het is ook de enige plek met WiFi (1 streepje). Ik ben al filmend door het klooster gelopen maar verwacht niet dat ik dat vandaag online krijg. Maar het is goed “thuis” komen zo. Als het me lukt ga ik nog even het museum bezoeken.
Voor de duidelijkheid nog even een kaart waar deze col ligt tussen al die andere cols in de Alpen.
Morgen de berg weer af naar Etroubles in Italië. Of dat lukt is maar de vraag, de wandelroute is sowieso afgesloten en vanmiddag waren ze met een shovel sneeuw aan het ruimen dat naar beneden stort.
