Dag 32; Col de San Bernardo - Etroubles,

18 juni 2019

Het kenmerk van vandaag is in één dag 1200 meter naar beneden lopen. De congregatie van Sint Bernard heeft zich uitgesloofd om het de gasten naar hun zin te maken. In het klooster is een schatkamer, die kan wedijveren met de Münster Dom schat.daarnaast is er een prachtige kapel, en onder de kapel een grote crypte, waar de pelgrimsmis was. Daarnaast is er de salon waar ik gisteren mijn blog maakte en een ruimte met een video waar je de geschiedenis van het klooster kan bekijken. En ineens zijn er vanavond 7 pelgrims van de Via Francigena, de twee Engelsen die ik eerder op de dag had ontmoet, natuurlijk Christiana, een zuid Afrikaanse vrouw, een Italiaan, en een Australiër. Het kan dus toch. Verder zaten bij ons aan tafel met het avondeten een Tsjechisch stel dat rond toert met de auto. En nog een tafel met een Italiaanse fietsclub. Het eten was goed en ineens wordt de voertaal Engels. Vervelend voor Christina want die spreekt alleen maar Zwitsers Frans. Vanmorgen ook weer met zijn allen aan het ontbijt, behalve Christiana want die wilde weer om zes uur vertrekken voor een tocht van 15 km. De “crazy women” werd ze vanmorgen aan tafel genoemd. Als je om 6 uur vertrekt ben je om 10 uur al op je plek van bestemming. Nog even wat foto’s van de kapel, de schatkamer en 4 monniken in de crypte.

Na het ontbijt weer op stap, iedereen heeft zijn rugzak al klaar gezet in de hal. Tegelijkertijd gingen we op stap. Maar zoals altijd loopt iedereen zijn eigen tempo. De Italiaan ging snel, maar wij hebben elkaar nog even op de foto gezet met het klooster op de achtergrond. Je ziet toch weer gewoon in een shirt, het weer was weer goed, bij vertrek 10 graden, maar de temperatuur liep al snel op.

Snel ben je in Italië aangekomen de grens ligt aan de andere zijde van het meer. De Italiaan liep al juichend rond “i am home”.

Even verder staat het beroemde standbeeld van Sint Bernardus en kijk je over het meer terug naar het klooster op 2473 meter hoogte.

Dan is het mooi geweest en gaan we beginnen aan de afdaling. Al snel kijk je in een diep dal waar je naar toe moet. De route ging via een steil pad naar beneden, de vraag was of dat veilig was omdat je over een behoorlijk besneeuwd stuk moet. De Engelsen waagden het erop, maar de Australiërs, zuid Afrikaanse en ik aarzelden erg. We hebben staan wikken en wegen en toch besloten nog een stuk via de weg te lopen.

Qua tijd blijkt het allemaal niet veel uit te maken want uiteindelijk kwamen we elkaar verder op de route allemaal weer tegen. Zo ging het de hele dag voor, zo liep ik voorop en zo weer achterop. Je loopt op de oude Romeinse weg die in 1800 Napoleon met zijn leger richting Italië ook heeft gelopen, kun je je dat voorstellen? Ik heb het nog even gecheckt 49292 mannen was het leger groot. Dit is toch een belangrijk historische gebeurtenis op de col. Sigeric had een veel kleinere staf bij zich in 990.


Over deze Romeinse weg en over smalle paden steil naar beneden, het ging soms een beetje erg fors wat ik nu zeker aan mijn knieën merk, met name mijn linker knie heeft het goed te verduren gehad. Voor je zie je de andere pelgrims al weer verder naar beneden.

Uiteindelijk kom je bij de eerste Italiaanse dorpjes aan, mooie plekjes smalle straatjes en wilde waterpartijen achter de huizen langs. Er moet nog veel water naar beneden komen gezien de grote hoeveelheid sneeuw die nog op de Alpen ligt.De loop van mij was wel wat langzamer geworden door mijn linker knie.


In dit deel van Italië leeft de Via Francigena behoorlijk, allerlei grote informatieborden, aangepaste lantaarn palen in alle dorpjes waar ik door kwam en een duidelijk route aanduiding, weer lekker met gele pijlen en hier het getal 103 erbij dat is de Via Francigena. Ook mooie kunstuitingen.



Het laatste stuk naar Etroubles was gelukkig redelijk lopend, over een grasweg rustig afdalend. Als je soms door het bos loopt met de gedachte dat je vanmorgen in de sneeuw vertrokken ben kan je je dat al niet meer voorstellen. Je loopt in de warmte in het zonnetje.

In Aosta waar ik morgen heen ga, blijf ik een dag langer. Ik ben na al dat geklim en gedaal echt toe aan een rustdag. Het kan zelfs zijn als mijn knie morgenvroeg nog niet goed voelt ik de 650 meter niet te voet ga afleggen maar met bijvoorbeeld de bus. Het heeft geen zin alles kapot te lopen en helemaal te moeten stoppen. Na Aosta worden het weer vlakkere etappes. Ik zie hoe ik me morgen voel., het is maar 14 km.