Dag 4, Malden naar Grave, 20 juli 2021

Dag 4 zit er weer op, ik zit heerlijk buiten in de schaduw op een heerlijk fauteuil, met een biertje en vandaag wat tapas achtige dingen dit blog van vandaag te maken. Om half tien ben ik vanmorgen gaan lopen, eerst weer even naar de route en op naar Grave. Eerst het Maas-Waal kanaal over en de snelweg A73 die naar Venlo gaat. De route gaat eerst naar de Overasselsche en Hatersche vennen, een gebied dat de laatste 10 jaar totaal veranderd is. Vroeger was het veel bos en daartussen vennen, nu is het een vlak open gebied met de vennen zichtbaar. Vroeger in mijn Scoutingtijd zijn Adie en ik daar vaak geweest. Daar was het buitencentrum van Scouting Nederland waar ik trainingen heb gegeven en wijzelf ook trainingen hebben gevolgd. Wij kenden het gebied van haver tot gort, maar het is nu niet meer herkenbaar. De gebouwen van het trainings centrum zijn er nog wel maar in bezit en gebruik door een andere organisatie. De buitengebieden zijn nog wel van Scouting, daar zijn nu ook weer vele kampen. Zo ziet het gebied er nu uit, vroeger helemaal bebost.

Hieronder een gebouw van onze oude trainingscentrum, en een foto van een kampement met een tent in de lucht gehangen, prachtig gezicht.

Bij het pannenkoeken restaurant Sint Walrick was het een samenkomen vanPelgrims van de WoW. Inmiddels kom ik steeds meer mensen tegen die zaterdag zijn gestart met deze tocht. Het begint echt een beetje op de Camino Santiago te lijken. Iets verder is de ruïne van de kapel van Sint Walrick.

D e kapel werd in de 15e eeuw gebouwd en was in gebruik door monniken van de abdij van Saint-Valery-sur-Somme die in het gebied een priorij hadden. Het was een laat-gotischerechthoekige kapel. Hiervan bleef vanaf de 17e eeuw een deel van de oostelijke wand met rondbogige vensters en een deel van de lange muren over als ruïne. De kapel was gewijd aan de heilige Walricus (Walrick) die beschouwd werd als patroon van zieken, en specifiek koortslijders. een verhaal over een zieke dochter van een leider van lokale heidenen (Hoemannen) die op aanwijzing van de heilige Willibrord genezen werd door een haarband in een struik te hangen. Hierop bekeerden beiden zich tot het christendom en werden daarna vermoord door de andere Hoemannen. Hierna werd de plaats een pelgrimsoord voor zieken ter ere van St. Willibrord. Deze bedevaarten werden in 1846 beschreven in De Fakkel en waren tot halverwege de 20e eeuw in gebruik. Vanaf de jaren 1990 werd het gebruik van de koortsboom populair en werden lappen gehangen aan een eik naast de ruïne .

En natuurlijk zaten er Scouts in de ruïne naast de koortsboom met de doeken erin.

Nog een stuk door het bos met Camino achtige taferelen, pelgrims voor mij, op dit moment mis ik er nog drie want we liepen vaak met zijn zessen.

Na het bos komen we in een vlak gebied met smalle asfaltwegen. Onderweg een recent gebouwde Mariakapel. Geschonken door iemand die dat er voor over had. Daar zaten we zelfs weer met zes pelgrims. De twee vrouwen die ik gisteren ook had ontmoet hebben wel een bijzonder verhaal. Toen ik zaterdag van het Station in Nijmegen naar de markt liep was er net voor de markt veel tumult. Er lag iemand op de stoep (aan de andere zijde waar ik liep) en er stonden 4 ambulances en veel politiewagens. Lees ik op de Facebook pagina van de groep van de WoW dat iemand de twee vrouwen in het rood bedankt en dat het goed gaat met haar man. Ineens hoor ik van die twee vrouwen dat zij die man als eerste gereanimeerd hadden totdat de ambulance kwam. Toen viel voor mij het kwartje, zij waren die twee vrouwen en ze wisten niet hoe het afgelopen was. Ook direct kijkend op Facebook en een bericht aan de vrouw van de man gestuurd dat zij de vrouwen in het rood waren en dat het goed was te horen dat het met de patiënt goed gaat. Ze raakten er helemaal emotioneel van.

Ik heb op het bankje met kleinzoon Sebastiaan zitten FaceTimen, sinds afgelopen zaterdag is hij besmet met het Coronavirus. Volgens de GGD kan hij pas vanaf zaterdag mensen besmet hebben, blijkt uit het contactonderzoek. Een en al triest voor hem en het gezin, Sebastiaan niet naar zijn Scoutingkamp, Susanne mijn kleindochter opgehaald van een Scoutingkamp en ook naar huis. Gelukkig blijken de anderen allemaal niet besmet te zijn, maar wel quarantaine en de komende vakantie???

Bij de kapel hebben we dan ook heel veel kaarsjes aangestoken, voor alle ellende om ons heen.

Daarna weer verder door het zonnige gebied tussen de weilanden richting Molenhoek en de Maas. Bij Molenhoek kregen we de eerste blokkade die we overwonnen hebben, het pad stond gedeeltelijk onder water van kwelwater. Maar er was goed net langs te lopen en grote stukken waren droog.

Maar dan kom je op de dijk en gaat de route verder door de uiterwaarden naar de brug van Grave, maar dat kon niet en moesten we de dijk aanhouden, ca. 2 km korter dan de oorspronkelijke route. Maar de kreet is onderweg, de handen omhoog en roepen "loslaten" en weer verder. Hieronder het beeld van het stuk waar we door moesten. Voor de boeren, tarwe, mais en aardappelen velden onder water. Die oogst kan de prullenbak in.

De Brug bij Grave over de Maas is in groot onderhoud, nu onder de brug ook even niet want het water stoomt met hoge snelheid door de Maas. Het water is al wel weer aan het zakken.

Door de kortere route was ik al tegen drieën in Grave, lekker geluncht weer andere pelgrims ontmoet en de oude kern van Grave bekeken met de Elisabeth kerk. Wat rond gehuppeld en om vier uur richting mijn overnachtingsplek bij Vrienden op de Fiets.

Nu te gast bij Joop en Wilma. Ik werd in de tuin ontvangen met koffie en Joop is een fervent Vierdaagse loper, al 32 keer. We hadden dus wel wat bij te praten erg gezellig. Wilma heeft mij mijn kamer en de badkamer getoond ziet er allemaal perfect uit., zoals ik in het begin al schreef zit ik nu bij hun in de tuin. Op bed heeft Wilma spciaalvoor Walk of Wisdom lopers een gedicht gelegd met een persoonlijk noot. Zij hebben hier vaak WoW lopers.

Morgen gaat de tocht naar Leur, net voorbij Wijchen.