Dag 1, Nijmegen naar Groesbeek, 17 juli 2021
Eindelijk weer een tocht, de Walk of Wisdom, een Pelgrimstocht van ca. 136 km rond Nijmegen. Het weer lijkt deze week veelbelovend, vandaag al gemerkt ondanks dat het vochtig warm was, lekker zweten. Een pelgrimstocht begint vaak met een ritueel, ook nu, de pelgrims die vertrekken verzamelen bij het beeld van Marike van Nimwegen op de Grote Markt in Nijmegen vlakbij de Stevenskerk. We kregen een uitleg over Marike van Nimwegen.
Het weesmeisje Mariken wordt door haar oom, de priester Gijsbrecht, voor boodschappen naar de grote stad Nijmegen gestuurd. Omdat ze niet voor het donker weer thuis kan komen, vraagt ze onderdak bij haar tante, een kwaadaardig wijf dat haar voor slet uitscheldt en haar onderdak weigert.
Vertwijfeld gaat Mariken dan toch op weg naar huis; onderweg wordt ze aangesproken door de eenogige Moenen. Hij blijkt de duivel te zijn, die haar in ruil voor haar ziel vaardigheid in de 'zeven vrije consten' belooft. Wetenschappelijke kennis en een welvarend leventje trekken Mariken wel aan, en ze gaat met Moenen mee, eerst naar 's-Hertogenbosch en dan naar Antwerpen, onder de naam Emmeken, die ze van Moenen moet aannemen omdat hij niet van Maria-namen houdt. In de herberg Den Gulden Boom op de markt aldaar nemen ze hun intrek en leiden er een aanstekelijk losbandig leven, waardoor ze vele 'gesellen' meeslepen in het verderf: ruzies, gevechten, moord en doodslag zijn aan de orde van de dag. Met Moenen leeft Mariken 'als man en vrouw', maar ook andere mannen helpt ze aan hun gerief.
Zeven jaren gaan zo voorbij, maar dan gaat het knagen; Mariken wil terug naar Nijmegen om haar familie en vrienden weer te zien. Moenen stemt toe, al is hij er niet helemaal gerust op wat de macht van Marikens oom, die steeds voor haar is blijven bidden, zal kunnen betekenen. Het is echter niet oom Gijsbrecht, maar de werking van een toneelstuk op een wagen waardoor er zich een heftige wending voordoet in het leven van Mariken. Moenen ziet haar nog liever dood dan dat hij haar kwijt raakt door haar berouw. Het gevolg is een gewelddadige botsing tussen Goed en Kwaad .
Na deze uitleg wandelden we samen naar de Valkhofkapel, daar mochten in een cirkel zitten in aanwezigheid van een gitariste, een dame die leiding gaf aan het ritueel en een van de bedenkers van de Walk of Wisdom, Manja Bente. In het midden van de kapel een bak met aarde. Met vragen van waarom je de tocht gaat lopen en gitaarmuziek met zang. Als wandelaar krijg je het symbool van de Walk of Wisdom.
Dit symbool staat voor de verbondenheid tussen mens en aarde en is ontworpen door het kunstenaarsduo Huub en Adelheid Kortekaas.De kunstenaars roepen de mens op tot medeverantwoordelijkheid voor de schepping. Door je zelf tot bloei te laten komen, geef je mee vorm aan de ontwikkeling van het grotere geheel: “alle mensen zijn een zaailing van Moeder Aarde met ieder een eigen, unieke kiemkracht.”
Tijdens het ritueel wordt jouw symbool in de aarde gezet en steek je een kaarsje aan.
Het tweede symbool van de Walk of Wisdom is de pelgrimsveter: een schoenveter waaraan je tijdens het lopen elf vogelringetjes verzamelt. In elk van de 11 gemeenten krijg je een vogelringetje met de naam van de gemeente. De ringetjes samen zijn het bewijs dat je de route hebt gelopen.Aan de pelgrimsveter zit een uniek metalen vogelringetje met je inschrijfnummer. We begonnen op 21 juni 2015 met nummer 1. De veter is sinds begin 2020 van kurk. Ontwerp: Manja Bente.
Het einde is met een kort Pelgrimslied waarmee je met de gitariste wordt uitgezwaaid voor je tocht.
De tocht begint, ieder in zijn eigen tempo, sommigen lopen maar 1 dag en anderen de helft en ook pelgrims net als ik de hele tocht in één keer. Al een paar dagen is het hoge water in het nieuws, ook daar wordt je direct mee geconfronteerd. De eerste dag gaat door de Ooijpolder naar het plaatsje Ooij. Direct bij het begin is de route niet mogelijk. Het pad en de brug staan onder water. Ik heb drie keer een omleiding over de dijk gevolgd en van het water af is alle leed geleden.
Conclusie veel over de veilige dijk lopen zodat je uiteindelijk in het plaatsje Ooij komt, een gehucht van niets waarna wel de polder is vernoemd. Vanuit Ooij naar Persingen, ook een gehucht met vroeger een kroeg en een kerk. Vroeger weten Adie en ik uit ervaring kon je de sleutel van de kerk bij de koster halen. Nu is het geen kerk meer maar wordt onder andere exposities worden gehouden zoals vandaag.
Met een varende pont de polder uit richting Ubbergen en Beek. Ik had op deze zelbedieningspont personeel, een moeder met 4 kinderen hebben het werk gedaan om mij over te zetten, dat scheelde wat inspanning. Zij moesten nog terug want de vadres waren te laat en daar kon ik echt niet op wachten.
En dan kom je in het heuvellandschap van de gemeente Berg en Dal, ik heb hier al veel tochten gelopen maar de route was weer anders en met heel veel klimmen en dalen, de berg heet niet voor niets de Duivelsberg. In Beek tijd voor een lunch, het was inmiddels al twee uur. Met een lekkere tosti en twee Spa rood kon ik er weer tegen. Bij het restaurant kon ik ook mijn eerste vogelringetje krijgen van de gemeente Berg en Dal. Nog wel even in Beek bij de Plus boodschappen gedaan, voor het eten vanavond en voor het "natje en droogje" .
En daarna heb ik het geweten, de heuvels zijn steiler dan in Zuid Limburg en veeltallig. Het hoogste punt is restaurant de Duivelsberg, en daar moet ik langs. Ook erg veel van die slecht te belopen bostrappen.
Onderweg kwam ik nog bij een grappig kabouterhuisje. Het was de portierswoning van landgoed Wylerberg. De eigenaresse van het landgoed heeft hier altijd gewoond. Als Duitse vrouw heeft ze veel joden gered in de tweede Wereldoorlog. Het huisje herbergt nu een museum van een miniatuurlandschap, en tegenover het huisje wordt Maria geeerd. De tuin staat vol met tuinkabouters.
En maar door klimmen en dalen naar het hoogste punt van de Duivelsberg. Daar heb ik maar wat te drinken genomen om bij te komen. Vanaf hier is het nog drie kwartier lopen naar mijn overnachtingsplek. Je hebt dan vleugeltjes en bent er snel, inmiddels kwart over vijf. Aan het eind van een oprijlaan staat de B&B. Lekker gedoucht en even de finish van de tijdrit van de tour bekeken. Lekker gegeten, biertje erbij en laat pas het blog maken.
Nog even de oprijlaan naar de B&B met nog een zicht op het huis. Ik heb de halve bovenverdieping. Morgen via Duitsland, Kranenburg en door het Reichswald. Ik ben weer snel in Nederland, maar ik moet in de gemeente Kranenburg wel even bij de VVV een volgeling scoren. Vandaag liep ik ook een klein stukje Duitsland, je krijgt nu niet alleen een sms van je telefoonprovider maar ook van de Duitse overheid met betrekking tot de maatregelen tegen Corona. Ik eindig morgen in Milsbeek.