Het Marskramerpad
Dag 11, Terschuur naar Amersfoort, 25-01-2024
De pijntjes van gisteren waren vandaag nog niet helemaal over, nog wat strompelend naar het ontbijt en terug. Maar als ik eenmaal mijn wandelschoenen aan heb gedaan en een half uur buiten gelopen heb, loop ik weer als de beste en heb ik nergens meer last van.
Vandaag gaat de tocht naar Amersfoort, Vanaf Terschuur, via Achterveld naar Leusden en dan naar Amersfoort. De wind was gelukkig weg, dat voelt even anders aan, het was vandaag gewoon lekker wandelweer.
Op de route in het bos weer een buurtkastje, met niet alleen boeken maar ook met levensmiddelen, als dat kastje op het station in Utrecht stond dan was het zo leeg. Iedere dag zit daar iemand, soms aan de Jaarbeurskant en soms aan de stadskant met een bord in het Engels dat hij honger heeft. Gelukkig geven veel mensen aandacht aan hem. Maar....het is jammer dat dat zo moet.
Dat het nat is in de bossen kun je ook hier weer zien, het is net een moeras.
Voorbij Achterveld kom ik al redelijk snel op het landgoed Stoutenburg. Lopend langs de Barneveldsche beek kom ik daar terecht. In dit gebied van vandaag en gisteren zijn veel beken, de Hoevelakense beek en onder andere de Esveldse beek eigenlijk best wel apart. Hieronder de Barneveldsche beek.
Op langoed Stoutenburg is het kasteel, gebouwd in 1888 getransformeerd tot een woonhuis voor ouderen met dementie. Het voormalige kasteel ligt prachtig in de bossen verscholen. Duitsers bliezen de toren van 'Kasteel Stoutenburg' op om te voorkomen dat het een uitkijkpost zou worden.
Die Duitsers hebben in WO2 hier nogal huisgehouden.
Op vrijdag 10 mei 1940 betrokken 150 Nederlandse militairen de stelleingen van de voorposten Stoutenburg.
In afwachting van de Duitsers werden in de omgeving boerderijen in brand gestoken, bruggen opgeblazen en wegversperringen aangebracht. De burgerbevolking evacueerde de ochtend van 11 mei. Die middag arriveerden de eerste Duitse troepen in Barneveld. Het waren voorbodes van de 227e divisie, de 'Snelle groep Zuid en Midden'.
‘'s Avonds werden zij opgeschrikt door een stormvuur; een methode van het Nederlandse leger om massaal te vuren in de hoop een doorbraak te stoppen. Eigenlijk werd er bij vergissing mee begonnen en het werd over genomen door het hele vak. Mede door het stormvuur werd de bezetting van de voorposten Stoutenburg door de Duitsers veel te hoog ingeschat.
Op 12 mei werd in Achterveld door het vierde eskadron van het eerste regiment huzaren man tegen man gevochten. Aan beide zijden vielen doden en gewonden en de huzaren moesten zich overgeven. Op dezelfde dag bevonden zich 700 Duitsers op 300 meter afstand van de voorposten Stoutenburg.
Op 12 mei haalden heldhaftige militairen twee kanonnen uit de stellingen en verplaatsten deze naar het open veld. Ondanks het verouderde materieel en het ontbreken van dekking zorgden zij voor grote verliezen aan Duitse zijde door zeer zuivere beschietingen.
Generaal Zickwolff besloot om niet Amersfoort maar Scherpenzeel aan te vallen. Hij kreeg die nacht de volle laag. Door verliezen als gevolg van artillerievuren vanuit Amersfoort en Hamersveld moest hij zijn troepen hergroeperen en kon hij pas in de middag van 13 mei met de aanval op Scherpenzeel beginnen.
Uiteindelijk zoals bekend is moesten de heldhaftige militairen hun verzet opgeven.
Ik loop best lekker door vandaag, voorbij Stoutenburg en voor Leusden zie ik de contouren van Amersfoort met de Lange Jan.
Net voor Leusden kom ik bij het Valleikanaal. De Gelderse vallei heeft eeuwen te kampen gehad met wateroverlast. Pas in 1932 kreeg de vallei een goede afwatering, het Valleikanaal. Het kanaal loop van Rhenen naar Amersfoort en watert af op de rivier de Eem.
Vanaf dit punt is het niet veer meer lopen naar de rand van Amersfoort, onder de A28 door kom ik achter het geluidsscherm in Amersfoort. Ik ken Amersfoort wel een beetje, vaak geweest, maar tot aan de binnestad liep ik door een gebied dat ik niet kende. Het grote park Randenbroek. Een prachtig stuk groen midden in Amersfoort aangelegd in de Engelse landschapsstijl. Heel veel activiteiten, een kinderboerderij, een grote Scouting groep, veel sport gelegenheden, een beetje het Vondelpark gevoel krijg je daar.
De ingang wordt aan de stadzijde gemarkeerd door een gietijzeren hek net als bij het Vondelpark, een man die daar bomen aan het planten was vond dat het hek nog wel wat monumentaler mocht worden. Uiteindelijk was dit de tolpoort naar.......
En dan kom ik eindelijk in de binnenstad van Amersfoort. De stad van bier, tabak, wasserijen en bedevaart.
Geertje Arends was in 1444 onderweg van Nijkerk naar Amersfoort om daar in te treden in het Sint-Agnietenklooster. Ze had een aarden Mariabeeldje bij zich dat ze te lelijk vond voor het klooster en in de buitengracht gooide. Het beeldje werd enkele dagen later onder het ijs gevonden door een meid die in deze dagen voor Kerst driemaal een visioen had waarin haar werd verteld naar die plaats bij de gracht te gaan.
In inderdaad vond zij het beeldje, nam het mee naar huis. waarna er allelei wonderen plaats vonden. Het Het beeldje werd naar de kapel gebracht. Door de vondst van het Mariabeeldje kwamen duizenden pegrims naar Amersfoort en groeide uit naar een groot bedevaartsoord. Dankzij het geld van de pelgrims is de onze Lieve Vrouwe toren (Lange Jan) gebouwd.
Over die Buitengracht loop ik eerst onder de Dieventoren de stad in.
"Ik zit hier onschuldig” kraste Janus Michaelszn. in 1723 in de wand van zijn cel in de Amersfoortse Dieventoren. Die noodkreet is nog steeds zichtbaar, samen met tientallen andere in dit markante bouwwerk. Van 1434 tot 1889 zaten hier dieven, moordenaars en onschuldigen opgesloten.
Tegenwoordig gaat het er vrolijker aan toe. Al een mensenleven lang is de Dieventoren de thuisbasis van het Gilde der Edele Flumieren. Wat er achter de metersdikke muren gebeurt, is een streng bewaakt geheim van dit besloten genootschap. Behalve één dag per jaar: de Open Monumentendag.
Dan nog even door het mooie Amersfoort richting het station, eerst nog een kop koffie bij de Starbucks en genieten van de mooie uitzichten.
Weer naar huis, met trein en tram was ik al om half twee weer thuis. Uiteindelijk kleindochter Nina van school gehaald en lekker poffertjes gegeten omdat zij zondag 12 jaar wordt en ik daar niet bij kan zijn. Al een klein feestje vooraf met cadeau.
Vandaag was echt een mooie dag.
Nog 5 dagen op het Marskramerpad dan ben ik op het eindpunt, Scheveningen. Die dagen ga ik aansluitend lopen vanaf 16 februari tot en met 20 februari.