Ja, en dan is vandaag volgens mij de pittigste dag van alle dagen. Daarom vanmorgen ook al om 10 over half 8 op pad gegaan. Slecht 1,5 lieten water bij me omdat dat scheelt in het gewicht en het toch niet echt heet wordt vandaag.

Het personeel van mijn slaapplek bleven mij constant maar verwennen, alles werd geregeld, gisteren lekker gegeten, en vanmorgen een goed ontbijt met verse croissant erbij. Alleen Engels, jong en oud spreken dat nagenoeg niet in deze regio. Maar heen en weer praten met Gooogle Translate gaat goed. Ook zij hebben dat allemaal op hun telefoon.

Met mijn rug naar mijn slaapplek toe verlaat ik Caselbore.

Het was wel een aparte dag, naast het vele naar boven lopen, soms heel steil en soms geleidelijk aan, was het ook een dag van twee hindernissen. Ik dacht dat ik die gehad zou hebben. De route gaat twee keer over een pad waarbij je je afvraagt of het een pad is, en beide keren kom ik ook bij water uit. En ik loop de officiële route want de bordjes staan er ook gewoon.

Het nadeel van dat water is ook dat water altijd in een soort dal loopt. De route gaat dan ook altijd eerst naar beneden en direct daarna weer fors omhoog.

De reden dat de route hier loopt is omdat die enigszins de Via Traiana benaderd, daar zie ik soms ook wel overblijfselen van.

Het pad begint mooi en dan opeens is het pad slecht te zien.

En dan sta je weer voor een water, bij deze moest ik weer de schoenen en sokken uit en de slippers aan, dat leek mij de veelgestelde manier. Het lijkt niet bijzonder de oversteek als je de foto ziet, maar het was onmogelijke met schoenen aan over te steken.

Hier had een brug op de Via Triana moeten liggen maar die was te oud. Er staat nog een peiler van die brug.

Dat ik op de Via Traiana zit staat ook heel vaak aangegeven. Op de meest vreemde plekken kom je deze borden tegen. Dit bord stond direct aan de andere zijde van het water, waar hier wel weer een pad was. Ook de bewegwijzering is uitstekend.

Weer lekker verder en kom ik weer op een pad waarvan ik al een vrees heb van waar gaat dat uitkomen. Er is overigens geen andere weg. Ook dit pad veranderd verderop weer in een niet zichtbaar pad en kom je weer bij een water uit. Dit keer smaller, het lijkt dat ik stappend over stenen wel de overkant kan halen. Aaan de overkant staat op een hoge paal een bordje met “Via Francigena” dus ik weet dat ik daar heen moet.

Helaas dit ging mis, ik gleed van de steen en viel langzaam met mijn linker zijde wat in het water, verder niets bijzonders maar een beetje nat. Toe nog een stap en stapte ik met mijn linker schoen in het water, ook die zeiknat.

Maar ik ben ana de overkant. Daar eerst op zoek naar een pad wat er niet was, alleen dat bordje. Maar de juiste kant opgelopen omhoog over een boerenland. En een flink stuk verder een pad. Iets verder heb ik eerst mijn rugzak even opengemaakt, een droog shirt en een droge linker sok aan. Dat voelt weer wat beter. Mijn broek droogt altijd heel snel.

Hierna liep ik op redelijke paden en wegen die licht stijgend omhoog gingen. Wel lekker om even wat km te maken.

Achter mij zag ik inmiddels de Italiaanse pelgrims aankomen. We zaten zo’n beetje op de helft van de route.

Ook zij hebben die twee hindernissen gehad, ik had wel een beetje het gras plat getrapt voor ze.  Ze lopen vandaag naar dezelfde plek als ik en we slapen ook nog op dezelfde plek. Dus we ontmoeten elkaar later nog en eten vanavond samen.

Uiteindelijk kom ik op een hoogte van 900 meter en nog wat. Het barst hier van de windmolens, echt honderden zie ik er staan. En omdat je hoog zit waait het ook wel lekker en draaien de molens. Wat een herrie maken die molens, er staan oude types die echt lawaai maken en nieuwer types die wat rustiger zijn.

Ik kijk telkens rond of ik ergens een waterkraan zie, wat water erbij zou welkom zijn. Maar veel verlaten huizen waar het water is afgesloten.

Maar gelukkig liep ik ergens een boerenerf op, 4 blaffende honden om mij heen maar mijn ervaring is dat het alleen blaffen is en ze uit de buurt blijven. De zowaar Engels sprekend boer kwam naar buiten en waarschuwde mij voor één van de honden, die wil nog wel eens bijten. Die hond liep al even achter me. Nu de boer buiten was was dat gevaar voor zover aanwezig geweken. Ik zag een kraan en gelijk de koe bij de hoorns gevat en gevraagd of ik even water mocht tappen, natuurlijk geen enkel probleem. Hij was natuurlijk benieuwd waar ik vandaan kom, het land, dat wil iedereen weten.

En dan kom je ene tafereel tegen, een oude Fiat die tussen struiken staat, die stat er al heel lang want de eerste boom is zich door de auto’s heen aan het groeien, komt er bij het bestuurdersraam uit.

Dan verder doorstappen naar Celle di San Vito. Tussen de windmolens door en soms omhoog via een brede asfaltweg tot ik ineens een bord zie met rechtsaf naar Celle di San Vito.

Een smalle asfaltweg volg ik en natuurlijk omhoog. Ik merk dat men hiert ana alle klanten de Via Francigena wil promoten. Allemaal nieuw borden met nog geen tekst en uitrust huisjes, spiksplinternieuw. En dan bij een bouwwerk waarvan ik niet kan achterhalen wat het is, een bolderkar wat links leidt tot een toilet???Heel apart.

Het zal wel een picknickplaats worden.

Het laatste stuk naar mijn eindebesteming gaat weer over een onverhard pad. Ik kom op het hoogste punt van mijn route en dan gaat de route al weer naar beneden, ik ben de Apennijnen doorgestoken. Ook bij Celle di San Vito is mijn druk bezig alles mooier te maken. En kang stuk pad is al mooi verhard met de eerste laag, en dat zijn grove keien, dat liep even voor de huidige pelgrims niet erg lekker. Even verder moet ik het schrikdraad even los maken en weer vast zetten en in de verte een bellengelui van koeien die naast het pad lopen. Even op de koeienvlaai letten dan komt het best goed.

Hieronder het mooie punt dat het stijgen er op zit en het omlaag gaat.

Net voor Celle di San Vito de eerste waterbak van vandaag met echt ijskoud water. Ook Celle di San Vito wordt mooi gemaakt. Als je de plaats binnenloopt al gelijk een mooi plein met bankjes, ook dit allemaal splinternieuw. Zelf een laadpaal voor elektrische auto’s.

En dan loop ik een mooi straatje in en ga op zoek naar mijn slaapplek. Ik weet dat ik bij een pizzeria moet zijn, de plaats is erg klein dus moet niet te missen zijn. Dat was het bijna wel omdat het totaal niet herkenbaar is als pizzeria. Maar de Italiaanse pelgrims waren ook net aangekomen en riepen mij na.

Het was een zware en aparte dag, ook weer meegemaakt. 

Moregn gaat de route naar Troia, niet die van het paard want dat is Troie en in Turkije. Het wordt een dag van dalen. De afstand is moren maar 15 km. Dalen is ook niet alles weet ik van de afdaling van de Sint Bernard. Ik moet mijn knieën in de gaten houden is mijn ervaring. De dag begint trouwens met een klim van 2 km van een 200 meter

Het weer wordt weer zonnig, dat mag weer. Hoe heeft betweter afgelopen twee dagen meegewerkt, geen zon. Puur toeval maar erg lekker.

En sorry in Nederland verblijvenden ik heb alle dagen nog geen drup regen gehad. Dat kun je ook zien ana de grond, die barst aan alle kanten open.