Dag 8; Clairvaux - Châteauvillain, 25 mei 2019.
Gisterenavond voor de eerste keer deze tocht met een andere pelgrim gegeten, ja die pelgrim die ik gisteren al vaker ontmoet had. Hij heet François, en woont in de buurt van Parijs, 69 jaar oud en een fervent tochtenloper. François is in Canterbury gestart, hij wilde de hele via Francigena lopen maar moest in Arras al afhaken vanwege voetproblemen. Naar huis gegaan en twee weken later weer in Arras gestart. Je hebt samen wat gemeenschappelijks te delen, dat is leuk. Het gesprek ging grotendeels in het Frans met af en toe wat verduidelijkingen in het Engels. Wat zijn Fransen toch slecht in Engels, iedere keer verbaast het me, dat ze alleen hun moederstaal spreken.
Het weer is weer goed, wat meer wolken, maar de hele week heeft mijn jas nog aan de rugzak gehangen. Om half negen ben ik op stap gegaan richting Châteauvillain. Direct omhoog en terugkijkend een mooi overzicht over het klooster en de gevangenis. Eigenlijk zie je hier maar de helft het loopt nog zeker net zo ver naar links, het was een verschrikkelijk groot klooster. Het genootschap van Bernarders heeft nog steed twee gebouwen buiten het oude kloostercomplex. Hier kunnen gratis familieleden overnachten van gevangenen.
Het begin van de tocht was wel mooi maar het grootste deel was wat saaier. Ik merk wel dat de routes van Ben Teunissen af en toe meer de fietsroute volgen. De echte Via Francigena loopt meer door de bossen. Ik kwam daar achter omdat ik op een plek François tegenkwam. Hij had wat problemen met zijn voeten en was er bij gaan zitten. Hij had die andere route gelopen. Later kwam hij als een speer achter mij aan, maar liep door over de weg, terwijl mijn route juist weer slingerend naar Châteauvillain ging. Dus wat is wijs? Ik kan het van dag tot dag bekijken. Erg fotogeniek was de route ook niet vandaag, allen deze dames die op me af kwamen lopen en keurig in gelid mij goedendag loeiden.
Een stukje verder kwam ik bij een schitterende forellenkwekerij, op de foto zie je maar een klein deel, het was een heel park met overal leuke zitjes. Ze waren n u gesloten, niet dat ik nu op forel was gaan vissen.
Om ongeveer half twee kwam ik aanlopen in Châteauvillain, het is erg stil in het dorpje, het is lunch tijd voor de Fransen en die nemen het er van. Even later klopte ik aan bij mijn overnachtingsplek. Je stapt een bar binnen met hardgebakken tegeltjes van 10 x10 cm op de vloer, eenvoudige inrichting. Ik werd door Steve begroet, zijn vrouw Maggie stond nog voor gasten te koken en zij gaat over de slaapplaatsen. Even op de pas plaats. Steve sprak erg goed Engels, klopt want hij is een Schot en zijn vrouw een Engelse. Zij runnen hier al jaren een Frans specialiteiten restaurant, met bar, en een deur verder prachtige kamers voor overnachtingen, in oud Franse stijl (of Engels) . In het boekje van Ben Teunissen staan zij met naam vernoemd, ik liet Steve dat lezen, helemaal verbaasd en hij had geen herinnering aan Ben Teunissen. Hij vond het wel mooi dat hij in Nederland beroemd is. Toen Maggie klaar was met koken, heeft ze mij mijn kamer gewezen, ik ben de enige gast deze nacht dus ik kan de beest uithangen. Morgen zit ze helemaal vol, maar dan zit ik in Mormant.
Na gedoucht te hebben natuurlijk nog even het plaatsje bekeken, behoudens de kerk de Notre Dame is er niet veel, 1 bakker, 2 tabac/Epiceri en nog een kroegje. Maar er is wel een Intermarché waar ik mijn water voor morgen kon inslaan. De kerk zat helemaal op slot. Met mijn boodschappen terug naar mijn slaapplek. Even later een verrassing in de straat, 4 dames met een zwarte Skoda met Nederlands kenteken. Adie, Mieke, Ellen en Marjoke kwamen mij nog even verrassen. Zij zitten hemelsbreed nu nog maar ca 18 km van mij vandaan en wilden mij toch even ontmoeten. En dat vond ik in iedere geval geweldig. Niet verwacht en niet op gerekend omdat zij hun eigen zussen weekend hebben. Bij de bar van mijn slaapplek konden we niet terecht, die was tot half zeven gesloten. Maar ik wist, dat een andere niet geweldig uitziend kroegje open was, en daar hebben we met drankjes bijgepraat. De dames heb ook nog even mijn optrekje van vandaag bewonderd. Morgen gaan zij weer naar huis.
Teruglopend nog even een blik op de kerk en daarna heerlijk bij Steve en Maggie gegeten.
Aan de bar een poosje met Steve zitten praten. Ik vroeg hem of dit een droom van hen was, meer van Maggie gaf hij aan. Ze zitten hier nu 10 jaar, eerst de B&B kamers gekocht en later het restaurant. Ze hebben twee jaar nodig gehad om dat op te knappen. Het loopt zo dat ze geen personeel hebben, dat kan niet uit. Dus gewoon hard werken. Af en toe komt er iemand voor de klusjes binnen en buiten. Steve doet de bar, de bediening en het ontbijt, Maggie verzorgt de B&B en kookt. Een droom????
Ik ga morgen naar Mormant, volgens Maggie een gehucht met niets. Als je daar niet gereserveerd hebt kun je het vergeten. Weer een korte tocht.