Via Francigena del Sud
Dag 20, Canosa di Puglia naar Corato,
16 april 2024
Gisteravond nog even de stad ingeweest, en zoals altijd flanerende mensen, ook op maandagavond. Vandaag voor een heerlijke Italiaanse Pizza gegaan met een hele dunne bodem. Dat kunnen ze alleen in Italië, niet bij Domino Pizza, New Yorkpizza of gewoon het Italiaanse restaurant in Vreeswijk.
En nog even een foto gemaakt van de kathedraal San Sabino. Wat me in de laatste plaatsen opvalt is dat als je de kerk ingaat je altijd een trap naar beneden moet. De vloer van de kerk ligt altijd lager dan het maaiveld. Dat kan natuurlijk omdat vaak de omliggende gronden verhoogd zijn. Ook Utrecht is daar een goed voorbeeld van, we hebben daar niet voor niets verdiepte grachten, en als je al eens in Paleis Lofen bent geweest ervaar je dat daar ook. De kelders van de kroegen op het Domplein liggen op het oude maaiveldniveau.
Vanmorgen lokaal ontbijt gehad, niet de bekende Croisaant maar anders. Mijn gastvrouw zet 4 bakjes klaar, geroosterd brood, bakje melk, bakje Ricotta, bakje tomaatjes en 3 soorten jam.
Ze legt het geroosterde broodje eerst in de melk en laat de melk er wat intrekken (het wordt niet zacht) Dan doet ze er een klodder ricotta op en kan je kiezen voor tomaat of jam erop. Ik heb gekozen voor jam. En lekker dat dat is….Ik heb nog een tweede genomen. Nou ja, ik genomen, nee zij maakt het voor me klaar. Veel gelach en druk bezig is ze. Ze wil haar gasten maar verwennen. Daarnaast heeft ze ook 3 soorten taart gebakken en cake, ja wat zoet hoort er toch bij. Ik moest ze allemaal proeven. Kopje cappuccino erbij en ik kon op pad. Ze heet Annamaria. Wat een geweldig mens.
Ja, en dan is het moment van afscheid daar. Ik moet op stap naar Cerato. Vandaag is echt de olijfbomen dag. Alleen maar olijfbomen en olijfbomen. En dan van de oude bomen met gebogen stammen. Eerst kom ik bij de plaats Andria. Ziet er echt uit als een stad van hard werkende mensen, beetje rommelig.
De route vanaf hier naar Cerato is anders dan ik gewend ben, links en rechts vaak muurtjes, met daarachter de olijfbomen.
Er wordt door de boeren volop gewerkt aan en tussen de olijfbomen. Op veel plekken zitten mannen in de boom om te snoeien. (Niet met een handschaar maar een die op luchtpatronen werkt. Maar stel je voor er staan duizenden en duizenden bomen, iedere boom moet je in met een trapje, dan ben je wel even bezig.
Dan zijn onder de bomen mensen met de tractor aan het maaien. Het snoei afval wordt gelijk kaphout gemaaid. Als dat klaar is komt er een tractor met een wals aan die de grond helemaal vlak maakt. En dit alles heb ik 8 km lang meegemaakt. Zeker niet vervelend hoor.
Bij veel kavels staan twee kolommen die de ingang van die olijfgaard markeert. Of dat nu nog een functie heeft betwijfel ik maar het ziet er mooi uit.
Maar ik loop hier wel op de Via Traiana, ook de Romeinen hebben hier gelopen en nog twee schuilplekken achter gelaten.
Als technieker en bouwer ben ik altijd geboeid wat er om mij heen wordt gedaan. Ik kom langs een grote machine die een waterput aan het maken is. Er gaan in rap tempo elke keer pijpen van 5 a 6 meter de grond in, dat gaat achter elkaar door. Pijp hijsen van een aanhanger, in een klem zetten, onderwijl wordt de vorige pijp de grond in geduwd, en komt de volgende pijp weer on der de stelling. Ik denk dat dat per pijl nog geen 5 minuten duurt. Dus per uur een 48 tot 72 meter aan toe de diepte in. En hoe diep ze gaan dat weet ik niet. Die bronnen hebben ze nodig voor de irrigatie. Vorig jaar door droogte weinig olijven en voor ons dure olijfolie. Daar doen ze wat aan.
Na nog een flink eind doorstappen kom ik aan in Cerato. Natuurlijk weert wat om hoog. Dat was het trouwens de hele dag. Maar dan het vals plat, geleidelijk aan omhoog lopen.
Weer mooie straatjes en pleinen.
Corato is een stad met ca. 50.000 inwoners.
Het is een stad met een middelpunt en daaromheen in cirkels straten die weer haaks verbonden worden met heel veel straatjes. Amsterdam is daar ook wel een voorbeeld van maar dat is een halve cirkel. De moederkerk Santa Maria Maggiore dateert uit de twaalfde eeuw. Ook deze kerk heeft last gehad van een aardbeving in de 17e eeuw. In de kerk worden de relikwieën van San Calvados, beschermer van de stad ,bewaard. De pastoor staat in de deuropening.
Verderop nog een kerk met een zee bijzondere bouw.
De Maria SS Incoronata (gekroond)
In de zestiende-eeuwse verving men het bovenste deel met een reeks vrije en depressieve bogen, die aan de binnenkant overeenkomen met de elegante en renaissance vrouwengalerij.
Oorspronkelijk was dit een heiligdom van een klooster, dat gewijd was aan de cultus van San Cataldo, beschermer van de stad. Het was San Cataldo die tijdens een verschijning in 1483 de boer Quirico Trambotto vroeg een kerk te bouwen die aan zijn cultus gewijd was.
Door de groei van de was er niet genoeg plek om de vele pelgrims uit nabijgelegen steden te verwelkomen. Daarom wilden de broeders een tempel bouwen die aan haar was gewijd.
Op de interieur foto zie je links boven de galerij voor vrouwen. De mannen zaten beneden in de kerk. Katholieken kennen dit niet meer, maar mijn groot project de ULU Moskee aan hetp Moskeeplein/Westplein in Utrecht kent dat wel. De bovenste twee galerijen zijn voor de vrouwen.
Morgen gaat de tocht naar Bitonto, de laatste haletplkaats voor Bari. Het weer is hier ook wat aan het omslaan, de hitte is voorbij en het gaat terug naar normale temperaturen voor deze tijd van het jaar. Morgen maximaal 17 graden en ik hoop dat het droog blijft. De zon kan niet altijd schijnen.
Ik heb nog geen druk gezien vanaf Rome.